Αναλύοντας τη λέξη Ελλάς ετυμολογικά βρίσκουμε ότι προέρχεται είτε από το ΕΝ+ΛΑΣ (Λας είναι το χώμα, η γη κάτω από τα πόδια μας) είτε από τις συλλαβές ΣΕΛ+ΛΑΔ (Η ρίζα ΣΕΛ σημαίνει κάτι το φωτεινό ενώ το ΛΑΔ τη γη, τη χώρα τη πατρίδα, χώρα του φωτός) .
Ουσιαστικά Ελλάς είναι ο τόπος κατοικίας των Ελλήνων. Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία τη λέξη Ελλάς τη βρίσκουμε στον Όμηρο όπου αναφερόταν με σαφή περιορισμό στη θεσσαλική Φθία, κατοικία των Μυρμιδόνων, των βασιλέων Πηλέα και Αχιλλέα. Στην Οδύσσεια μάλιστα ο όρος προσδιόριζε την κυρίως Ελλάδα και τη διαχώριζε από την Πελοπόννησο των Αχαιών. Ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι Ελλάς ήταν το αρχικό όνομα περιοχής κοντα στη Δωδώνη. Ιστορικά πάντως από τον Ηρόδοτο άρχισε να αποκτά ευρύτερο σημασιολογικό περιεχόμενο προσδιορίζοντας τις περιοχές τόσο της Ηπειρωτικής Ελλάδος όσο και της Ιωνία στη Μ. Ασία.
"Οι τ' είχον Φθίην ηδ' Ελλάδα καλλιγύναικα - Μυρμιδόνες δε καλεύντο και Έλληνες και Αχαιοί" (Ομήρου Ιλ.Β 683-4)
"πολλώ γαρ ύστερον έτι και των Τρωικών γενόμενος (ο Όμηρος) ουδαμού τους ξύμπαντας ονόμασεν (Έλληνες) ουδ' άλλους ή τους μετ' Αχιλλέως εκ της Φθιώτιδος, οίπερ και πρώτοι Έλληνες ήσαν, Δαναούς δε εν τοις επέσι και Αργείους και Αχαιούς ανακαλεί" (Θουκιδίδης Α΄3)
Τον 7ο αιώνα π.Χ. έχει επικραρήσει η ονομασία Πανέλληνες "βράδιον Πανελλήνεσι φαείνει (ο ήλιος) (Ησιοδ. Εργ.528)
"Πανελλήνων οϊζής εις Θάσον συνέδραμον" (Αρχίλοχος 52)
"Ελλοί: Έλληνες οι εν Δωδώνη και οι Ιερείς" (Λεξικογράφος Ησύχιος)
Ουσιαστικά με τον όρο Έλληνες - Ελλάδα δήλωναν τις κοινωνίες που είχαν κοινά ιερά (Δελφοί), συμμετείχαν σε κοινούς αγώνες (Ολυμπιακοί) και μίλαγαν μία κοινή κατά βάση γλώσσα και διαφοροποιούνταν από τους βαρβάρους (τους μη Έλληνες)
Το πρόβλημα προέκυψε με την εμφάνιση του Χριστιανισμού όπου Έλληνας σήμαινε ειδωλολάτρης-εθνικός και κάθε κείμενο και τέχνη Ελληνική ως αντιχριστιανικό και αποκηρύσσεται. Την κατάσταση την έσωσε η παρουσία των Τριών Ιεραρχών οι οποίοι έχοντας τη αρχαιοελληνική γνώση συμφιλιώνουν διά των έργων τους τον Ελληνισμό με τον Χριστιανισμό. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε κατά τους Βυζαντινούς χρόνους να υπάρξουν κύματα βανδαλισμών των αρχαίων μνημείων και γενικά εκ μέρους του κλήρου και των μοναστηριών μία συνεχή καχυποψία και δυσπιστία προς την Ελληνική παιδεία. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να εκλείψει η έννοια του Ελληνικού Έθνους το οποίο επανέρχεται με τη σύσταση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους το 1832.
Οι Έλληνες κατά τους χρόνους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αυτοπροσδιορίζονται ως Ρωμαίοι-Ρωμιοί. Στα χρόνια όμως της Τουρκοκρατίας η λέξη Ρωμιός χάνει την αίγλη της και καταλήγει να σημαίνει το αντίθετο του "φράγκου", του μιμητή του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού και αστικών συνηθειών.
Στην προεπαναστατική περίοδο αναβιώνει η πανάρχαια ονομασία Γραικοί , λέξη που είχε χρησιμοποιηθεί πριν από την λέξη Έλληνας.
"Έλληνες ονομάσθησαν το πρότεον Γραικοί καλούμενοι" (Επιγραφή 4αι π.Χ.)
"Ωκουν οι Σελλοί και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δε Έλληνες" (Αριστοτέλης Μετεωρολογικά Ι, 352α)
Ας θυμηθούμε τόσο τον Ρήγα, τον Κοραή και τον Χριστόπουλο που μιλούν για το γένος των Γραικών, αλλά και τον Αθανάσιο Διάκο με τη ιστορική δήλωση που του κόστισε τη ζωή " Εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε να πεθάνω".
Πρέπει όλοι εμείς οι αισθανόμενοι ως Έλληνες να δείξουμε στους εχθρούς και συμμάχους μας ότι "ο τράχηλος του Έλληνα ζυγό δεν υπομένει". Ανέφερα “οι αισθανόμενοι ως Έλληνες” γιατί, Έλληνας δεν είναι αυτός που το γράφει η ταυτότητα ή το διαβατήριο του, ή κατοικοεδρεύει εντός της Ελληνικής Επικράτειας, αλλά αυτός κι αυτή που αισθάνονται βαθιά μέσα τους τη ζέστη, την αγάπη και τη δύναμη του Πνεύματος, της Ελευθερίας και του Δικαίου. Είναι στοιχεία που μαζί με το φιλότιμο αποτελούν τα καταγεγραμμένα στο DNA μοναδικά ιδιώματα όλων αυτών που σήμερα απαρτίζουν παγκοσμίως το Ελληνικό Έθνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου