"ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ". To No 1 Αρθρογραφικό Blog !!! Είμαστε ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΙ-ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΙ-ΕΓΚΥΡΟΙ ασκούμε ΑΙΧΜΗΡΗ και ΚΑΥΣΤΙΚΗ καλοπροαίρετη κριτική !!! Δύναμη μας;;;;Εσείς !!!!!!"Γεννηθήκαμε" 03/ 01/2011
Διάβασα φευγαλέα μία σκληρά επικριτική ανακοίνωσή του Υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας με την οποία επαναφέρει στην... τάξη (!) τον Έλληνα Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παπούλια ο οποίος απευθυνόμενος προς τον Αρμένιο ομόλογό του, είπε ότι "κατακρεουργηθήκαμε και οι δύο από τον ίδιο βάρβαρο". Η αντίδραση της Τουρκίας ήταν άμεση κάνοντας λόγο για διαστρέβλωση της κοινής λογικής και ανάρμοστη συμπεριφορά από μέρους του κ. Παπούλια.
Είναι προφανώς οξύμωρο να βλέπουμε την Τουρκία να παραδίδει στη Ελλάδα μαθήματα ιστορίας και πολλώ δε μάλλον πολιτικής συμπεριφοράς στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας και κατ' επέκταση στη χώρας μας, αν δεχτούμε ότι κάθε τι που λέγεται από το στόμα του ανώτατου πολιτειακού μας άρχοντα μάς εκπροσωπεί όλους.
Πολύ σωστά ανταπάντησε ο εκπρόσωπος του δικού μας ΥΠΕΞ στις τουρκικές υποδείξεις λέγοντας ότι "η ιστορία δεν ξαναγράφεται και δεν παραγράφεται".
Το περιστατικό αυτό αν και δεν παίζει κάποιο σπουδαίο ρόλο στην πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ή τουλάχιστον είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στις συνεχιζόμενες τουρκικές εναέριες παραβιάσεις και όχι μόνο, από πλευράς όμως σημειολογίας και συμβολισμού λέει ίσως κάτι.
Ότι το χάσμα που μας χωρίζει από την Τουρκία δεν έχει μόνο διπλωματικές διαστάσεις αλλά βαθύτατα ιστορικές παραμέτρους. Καλώς ή κακώς, η ιστορία όσο γρήγορα γράφεται, τόσο αναλλοίωτα αφήνει τα σημάδια της στην συλλογική εθνική μνήμη και κρίση των λαών.
Στην περίπτωση της πολυδιαφημισμένης ελληνοτουρκικής φιλίας δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε τόσο πίσω στο πέρασμα των χρόνων για να βρούμε τις ιστορικές αιτίες που εξακολουθούν να ανακύπτουν ως -ανυπέρβλητα ορισμένες φορές- εμπόδια στην επιτυχή εξέλιξη και κατάληξή της.
Η δεκαετία που παρήλθε εμπεριέχει πολλά και χρήσιμα πολιτικά και ιστορικά συμπεράσματα που στοιχειοθετούν κατά ένα μεγάλο βαθμό την καχυποψία και τη δυσπιστία για το νέο επιχειρούμενο άνοιγμα φιλίας που επιχειρεί ο Πρωθυπουργός προς την Τουρκία. Χείρα φιλίας που απλώνει η χώρα μας με τους ίδιους όρους που υπήρχαν στα τέλη της δεκαετίας του '90, οι οποίοι σήμερα όμως έχουν μεταβληθεί, όπως έχουν αλλάξει και οι συσχετισμοί δυνάμεων σε ευρωπαϊκό κυρίως επίπεδο.
Έχει να γράψει κανείς πολλά που μπορούν να τεκμηριώσουν για ποιο λόγο η στρατηγική της ελληνοτουρκικής φιλίας που ξεκίνησε πριν δέκα περίπου χρόνια αποδείχθηκε κατά ένα και μόνο μέρος επιτυχής- κυρίως με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.- και όχι στο σύνολό της. Γιατί στο υπόλοιπο κομμάτι της έφερε αποτελέσματά κατώτερα των προσδοκιών, με δεδομένο ότι η Τουρκία όλα αυτά τα χρόνια δεν έκανε πολλά βήματα πίσω- για να μην πω κανένα- ούτε ως προς τις διεκδικήσεις της, ούτε την απειλητική συμπεριφορά της, ούτε τα στενώς εννοούμενα εθνικά της συμφέροντα υπέρ του σταδιακού μεν αλλά σταθερού ευρωπαϊκού της προσανατολισμού. Όλα αυτά τα χρόνια η Ελλάδα έδωσε πάρα πολλά για να εισπράξει πάρα πολύ λίγα, και πολλές φορές να αναμένει να εισπράξει πράγματα που η Τουρκία πολλαπλώς είχε υποσχεθεί στα λόγια αλλά ουδέποτε σοβαρά τήρησε στην πράξη. Το θέμα της παράνομης μετανάστευσης και της συμφωνίας ειπανεισδοχής που υπέγραψε το 2001, επί ημερών του σημερινού Πρωθυπουργού στο Υπουργείο Εξωτερικών, είναι ένα από αυτά αλλά με ισχυρό συμβολισμό.
Η τελευταία επίσκεψη του κ. Παπανδρέου στο Ερζερούμ είναι χωρίς αμφιβολία ιστορική. Δεν σηματοδοτεί όμως σήμερα μία νέα ιστορική αρχή για να δικαιολογεί την δημιουργία ελπίδας και ενθουσιασμού για το περιεχόμενό της. Αντιθέτως, πρόκειται για μία προσπάθεια αναβίωσης του ίδιου κλίματος που είχε καλλιεργηθεί μεταξύ των δύο χωρών πριν δέκα χρόνια, όταν όμως σημειωτέον η Ελλάδα είχε στα χέρια της τον άσσο της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Τώρα το χαρτί αυτό έχει καεί για πολλούς λόγους. Γιατί η Ευρώπη έχει ανάγκη από εμβάθυνση και όχι διεύρυνση, γιατί Γαλλία και Γερμανία που διαμορφώνουν το κλίμα στους κόλπους της Ένωσης αποστρέφονται πλέον ορθάνοιχτα αυτήν την προοπτική και τέλος γιατί η ίδια η Τουρκία δείχνει συνειδητοποιημένη ότι περνά και μόνης της καλά χωρίς τους Ευρωπαίους. Με τον ίδιο τον τέως Πρωθυπουργό Κ. Σημίτη να έχει προ πολλού επισημάνει όλα αυτά τα δεδομένα, η κινούμενη στην ίδια γραμμή με εκείνη του 1999, στρατηγική της εξωτερικής πολιτική της Ελλάδας απέναντι στην γείτονα δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται σε πεπερασμένο ιστορικό χώρο και χρόνο. Σίγουρα πάντως όχι στο σημερινό.
Οι παρούσες συνθήκες που επιτείνονται από τα οικονομικά προβλήματα που περνάει η χώρα μας δεν ενδείκνυνται για πανηγυρισμούς με τους οποίους οι κυβέρνηση προσπάθησε να τυλίξει επικοινωνιακά την υποτιθέμενη νέα εποχή για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις αλλά ούτε και με εκθέσεις ιδεών ή ευχολόγια. Και προπάντων οι συγκυρίες σε καμία περίπτωση δεν ευνοούν την Ελλάδα για να εμπλακεί σε μία άρον- άρον διευθέτηση όλων των χρόνιων εκκρεμοτήτων με την Τουρκία, κατεύθυνση στην οποία πολλοί έγκριτοι αναλυτές έχουν επισημάνει ότι ενδεχομένως βαδίζουμε. Είναι απορίας άξιον αν πραγματικά υπάρχουν κάποιοι που να πιστεύουν ότι η σημερινή διαπραγματευτική δύναμη της χώρας μας είναι η ίδια ή και μεγαλύτερη σε σχέση με το παρελθόν, ώστε νια δικαιολογούνταν μία τέτοια απόφαση. Εκκρεμότητες που δεν διευθετήθηκαν σε άλλες καλύτερες εποχές για τα εθνικά μας συμφέροντα από πλευράς ισχύος του διεθνούς μας ρόλου στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια αλλά και του γεωστρατηγικού ενδιαφέροντός μας για την Αμερική, πώς- αλλά κυρίως με ποια αποτελέσματα- θα επιλυθούν σήμερα επωφελείαν μιας Ελλάδα που βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας και σίγουρα όχι σε θέση ισχύος απέναντι στην ακμάζουσα οικονομικά και γεωπολιτικά Τουρκία;
Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι προσπάθειες καλής γειτονίας με την Τουρκία πρέπει να τίθενται σε πρώτο πλάνο και να ενισχύονται διαρκώς, πρωτίστως με σημείο αιχμής το άνοιγμα οικονομικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών που ορθά επιχείρησε και μέχρι ένα βαθμό έχει πετύχει η ελληνική κυβέρνηση. Άλλο όμως αυτό και άλλο να βάζουμε στο τραπέζι της εξωτερικής μας πολιτικής την ίδια ξαναζεσταμένη σούπα που είχαμε στην κατσαρόλα από το '99.
Ο μακαρίτης Αμερικανός Πρόεδρος Ρούσβελτ έλεγε για την ειρήνη ότι δεν είναι αρκετό απλά να μιλάει κάποιος γι' αυτήν. Πρέπει να την πιστεύει. Και δεν είναι αρκετό να την πιστεύει. Πρέπει να δουλέψει γι' αυτή.
Φοβάμαι ότι από το '99 μέχρι σήμερα, εν έτει 2011, η Τουρκία δεν δούλεψε όσο θα έπρεπε προς αυτήν την κατεύθυνση για να έχουμε χειροπιαστά ντοκουμέντα αισιοδοξίας ότι η κοπιαρισμένη στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης που δεν πέτυχε τότε θα αποφέρει τώρα καλύτερα αποτελέσματα. Ελπίζω να διαψευσθώ.
Διάβασα φευγαλέα μία σκληρά επικριτική ανακοίνωσή του Υπουργείου Εξωτερικών της Τουρκίας με την οποία επαναφέρει στην... τάξη (!) τον Έλληνα Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παπούλια ο οποίος απευθυνόμενος προς τον Αρμένιο ομόλογό του, είπε ότι "κατακρεουργηθήκαμε και οι δύο από τον ίδιο βάρβαρο". Η αντίδραση της Τουρκίας ήταν άμεση κάνοντας λόγο για διαστρέβλωση της κοινής λογικής και ανάρμοστη συμπεριφορά από μέρους του κ. Παπούλια.
Είναι προφανώς οξύμωρο να βλέπουμε την Τουρκία να παραδίδει στη Ελλάδα μαθήματα ιστορίας και πολλώ δε μάλλον πολιτικής συμπεριφοράς στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας και κατ' επέκταση στη χώρας μας, αν δεχτούμε ότι κάθε τι που λέγεται από το στόμα του ανώτατου πολιτειακού μας άρχοντα μάς εκπροσωπεί όλους.
Πολύ σωστά ανταπάντησε ο εκπρόσωπος του δικού μας ΥΠΕΞ στις τουρκικές υποδείξεις λέγοντας ότι "η ιστορία δεν ξαναγράφεται και δεν παραγράφεται".
Το περιστατικό αυτό αν και δεν παίζει κάποιο σπουδαίο ρόλο στην πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ή τουλάχιστον είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στις συνεχιζόμενες τουρκικές εναέριες παραβιάσεις και όχι μόνο, από πλευράς όμως σημειολογίας και συμβολισμού λέει ίσως κάτι.
Ότι το χάσμα που μας χωρίζει από την Τουρκία δεν έχει μόνο διπλωματικές διαστάσεις αλλά βαθύτατα ιστορικές παραμέτρους. Καλώς ή κακώς, η ιστορία όσο γρήγορα γράφεται, τόσο αναλλοίωτα αφήνει τα σημάδια της στην συλλογική εθνική μνήμη και κρίση των λαών.
Στην περίπτωση της πολυδιαφημισμένης ελληνοτουρκικής φιλίας δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε τόσο πίσω στο πέρασμα των χρόνων για να βρούμε τις ιστορικές αιτίες που εξακολουθούν να ανακύπτουν ως -ανυπέρβλητα ορισμένες φορές- εμπόδια στην επιτυχή εξέλιξη και κατάληξή της.
Η δεκαετία που παρήλθε εμπεριέχει πολλά και χρήσιμα πολιτικά και ιστορικά συμπεράσματα που στοιχειοθετούν κατά ένα μεγάλο βαθμό την καχυποψία και τη δυσπιστία για το νέο επιχειρούμενο άνοιγμα φιλίας που επιχειρεί ο Πρωθυπουργός προς την Τουρκία. Χείρα φιλίας που απλώνει η χώρα μας με τους ίδιους όρους που υπήρχαν στα τέλη της δεκαετίας του '90, οι οποίοι σήμερα όμως έχουν μεταβληθεί, όπως έχουν αλλάξει και οι συσχετισμοί δυνάμεων σε ευρωπαϊκό κυρίως επίπεδο.
Έχει να γράψει κανείς πολλά που μπορούν να τεκμηριώσουν για ποιο λόγο η στρατηγική της ελληνοτουρκικής φιλίας που ξεκίνησε πριν δέκα περίπου χρόνια αποδείχθηκε κατά ένα και μόνο μέρος επιτυχής- κυρίως με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.- και όχι στο σύνολό της. Γιατί στο υπόλοιπο κομμάτι της έφερε αποτελέσματά κατώτερα των προσδοκιών, με δεδομένο ότι η Τουρκία όλα αυτά τα χρόνια δεν έκανε πολλά βήματα πίσω- για να μην πω κανένα- ούτε ως προς τις διεκδικήσεις της, ούτε την απειλητική συμπεριφορά της, ούτε τα στενώς εννοούμενα εθνικά της συμφέροντα υπέρ του σταδιακού μεν αλλά σταθερού ευρωπαϊκού της προσανατολισμού. Όλα αυτά τα χρόνια η Ελλάδα έδωσε πάρα πολλά για να εισπράξει πάρα πολύ λίγα, και πολλές φορές να αναμένει να εισπράξει πράγματα που η Τουρκία πολλαπλώς είχε υποσχεθεί στα λόγια αλλά ουδέποτε σοβαρά τήρησε στην πράξη. Το θέμα της παράνομης μετανάστευσης και της συμφωνίας ειπανεισδοχής που υπέγραψε το 2001, επί ημερών του σημερινού Πρωθυπουργού στο Υπουργείο Εξωτερικών, είναι ένα από αυτά αλλά με ισχυρό συμβολισμό.
Η τελευταία επίσκεψη του κ. Παπανδρέου στο Ερζερούμ είναι χωρίς αμφιβολία ιστορική. Δεν σηματοδοτεί όμως σήμερα μία νέα ιστορική αρχή για να δικαιολογεί την δημιουργία ελπίδας και ενθουσιασμού για το περιεχόμενό της. Αντιθέτως, πρόκειται για μία προσπάθεια αναβίωσης του ίδιου κλίματος που είχε καλλιεργηθεί μεταξύ των δύο χωρών πριν δέκα χρόνια, όταν όμως σημειωτέον η Ελλάδα είχε στα χέρια της τον άσσο της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Τώρα το χαρτί αυτό έχει καεί για πολλούς λόγους. Γιατί η Ευρώπη έχει ανάγκη από εμβάθυνση και όχι διεύρυνση, γιατί Γαλλία και Γερμανία που διαμορφώνουν το κλίμα στους κόλπους της Ένωσης αποστρέφονται πλέον ορθάνοιχτα αυτήν την προοπτική και τέλος γιατί η ίδια η Τουρκία δείχνει συνειδητοποιημένη ότι περνά και μόνης της καλά χωρίς τους Ευρωπαίους. Με τον ίδιο τον τέως Πρωθυπουργό Κ. Σημίτη να έχει προ πολλού επισημάνει όλα αυτά τα δεδομένα, η κινούμενη στην ίδια γραμμή με εκείνη του 1999, στρατηγική της εξωτερικής πολιτική της Ελλάδας απέναντι στην γείτονα δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται σε πεπερασμένο ιστορικό χώρο και χρόνο. Σίγουρα πάντως όχι στο σημερινό.
Οι παρούσες συνθήκες που επιτείνονται από τα οικονομικά προβλήματα που περνάει η χώρα μας δεν ενδείκνυνται για πανηγυρισμούς με τους οποίους οι κυβέρνηση προσπάθησε να τυλίξει επικοινωνιακά την υποτιθέμενη νέα εποχή για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις αλλά ούτε και με εκθέσεις ιδεών ή ευχολόγια. Και προπάντων οι συγκυρίες σε καμία περίπτωση δεν ευνοούν την Ελλάδα για να εμπλακεί σε μία άρον- άρον διευθέτηση όλων των χρόνιων εκκρεμοτήτων με την Τουρκία, κατεύθυνση στην οποία πολλοί έγκριτοι αναλυτές έχουν επισημάνει ότι ενδεχομένως βαδίζουμε. Είναι απορίας άξιον αν πραγματικά υπάρχουν κάποιοι που να πιστεύουν ότι η σημερινή διαπραγματευτική δύναμη της χώρας μας είναι η ίδια ή και μεγαλύτερη σε σχέση με το παρελθόν, ώστε νια δικαιολογούνταν μία τέτοια απόφαση. Εκκρεμότητες που δεν διευθετήθηκαν σε άλλες καλύτερες εποχές για τα εθνικά μας συμφέροντα από πλευράς ισχύος του διεθνούς μας ρόλου στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια αλλά και του γεωστρατηγικού ενδιαφέροντός μας για την Αμερική, πώς- αλλά κυρίως με ποια αποτελέσματα- θα επιλυθούν σήμερα επωφελείαν μιας Ελλάδα που βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας και σίγουρα όχι σε θέση ισχύος απέναντι στην ακμάζουσα οικονομικά και γεωπολιτικά Τουρκία;
Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι προσπάθειες καλής γειτονίας με την Τουρκία πρέπει να τίθενται σε πρώτο πλάνο και να ενισχύονται διαρκώς, πρωτίστως με σημείο αιχμής το άνοιγμα οικονομικής συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών που ορθά επιχείρησε και μέχρι ένα βαθμό έχει πετύχει η ελληνική κυβέρνηση. Άλλο όμως αυτό και άλλο να βάζουμε στο τραπέζι της εξωτερικής μας πολιτικής την ίδια ξαναζεσταμένη σούπα που είχαμε στην κατσαρόλα από το '99.
Ο μακαρίτης Αμερικανός Πρόεδρος Ρούσβελτ έλεγε για την ειρήνη ότι δεν είναι αρκετό απλά να μιλάει κάποιος γι' αυτήν. Πρέπει να την πιστεύει. Και δεν είναι αρκετό να την πιστεύει. Πρέπει να δουλέψει γι' αυτή.
Φοβάμαι ότι από το '99 μέχρι σήμερα, εν έτει 2011, η Τουρκία δεν δούλεψε όσο θα έπρεπε προς αυτήν την κατεύθυνση για να έχουμε χειροπιαστά ντοκουμέντα αισιοδοξίας ότι η κοπιαρισμένη στρατηγική της ελληνικής κυβέρνησης που δεν πέτυχε τότε θα αποφέρει τώρα καλύτερα αποτελέσματα. Ελπίζω να διαψευσθώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου