Κοινωνικό Management- Αιτία της οικονομικής κατάρρευσης του Ευρώ και όχι μόνο

"ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ". To No 1 Αρθρογραφικό Blog !!! Είμαστε ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΙ-ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΙ-ΕΓΚΥΡΟΙ ασκούμε ΑΙΧΜΗΡΗ και ΚΑΥΣΤΙΚΗ καλοπροαίρετη κριτική !!! Δύναμη μας;;;;Εσείς !!!

του John-truth.gr

Κάθε ανθρώπινη επιθυμία όταν γίνει πράξη είτε μέσω μιας ατομικής ενέργειας είτε μέσω μιας απόφασής μας, γίνεται αιτία για τη δημιουργία ατομικού οφέλους. Όποιος λέει ότι δεν έχει ατομικό όφελος ψεύδεται ασύστολα και εθελοτυφλεί.    

Αυτή η διαπίστωση έχει να κάνει με την καθημερινότητά του καθενός μας, άσχετα εάν η επιθυμία μας εντάσσεται σύμφωνα με τα ισχύοντα στη νομοθεσία της κοινωνίας που είμαστε μέλη στα όρια του νόμιμου ή του παράνομου.

Αυτό που θα πρέπει να σημειωθεί είναι ότι η κάθε μας πράξη ή απόφαση δημιουργεί παράλληλα και άσχετα από το ατομικό μας όφελος, Κοινωνικό Όφελος & Κοινωνικό Κόστος. Δεν υπάρχει ανθρώπινη πράξη (ενέργεια ή απόφαση ) που να μη είναι αιτία για παράλληλη δημιουργία Κοινωνικού Οφέλους και Κόστους. 

Που είναι το πρόβλημα. Όταν οι ενέργειές μας ή οι αποφάσεις μας γίνουν αιτία για δημιουργία κοινωνικού κόστους μεγαλύτερου του κοινωνικού οφέλους τότε το ατομικό μας όφελος ή κέρδος είναι λανθάνων και αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούμε σε αρνητική διόρθωση ή ακόμη και σε καταστροφή. Το σημαντικό σε αυτή τη διαπίστωση είναι ότι αυτό το αποτέλεσμα, της αρνητικής διόρθωσης ή ακόμη και τελικής καταστροφής, δεν έγκειται στο επίπεδο οργάνωσης των οργάνων και υπηρεσιών της κοινωνίας. Αποτελεί "αυτόματο" αποτέλεσμα των αρχών της "συναισθηματικής νοημοσύνης" και της συνειδησιακής αντίληψης που κάθε μέλος μιας κοινωνίας έχει για τις αρχές και τις αξίες που διέπουν τη "συλλογική συνείδηση" αυτής. 

Σχετικά τώρα με την εφαρμογή του Κοινωνικού Management στη Πολιτική από την έρευνα προέκυψε το ακόλουθο αποτέλεσμα:

Όταν η εφαρμογή μιας Κυβερνητικής πολιτικής δημιουργεί Κοινωνικό πλεόνασμα, δηλαδή κοινωνικό όφελος  μεγαλύτερο από το κοινωνικό κόστος, το αποτέλεσμα είναι πραγματική ανάπτυξη, χαμηλή φορολογία, μικρότερη ανεργία, επιχειρηματικές και επενδυτικές ευκαιρίες και γενικά προκοπή και ευημερία.

Όταν όμως η εφαρμογή μιας Κυβερνητικής πολιτικής δημιουργεί Κοινωνικό έλλειμμα, δηλαδή το κοινωνικό κόστος ξεπερνάει το κοινωνικό όφελος που λαμβάνει η κοινωνία, η κάθε κυβέρνηση προκειμένου να μην επωμισθεί το πολιτικό κόστος, αυξάνει (συνήθως χωρίς πρόγραμμα) τις δημόσιες δαπάνες, είτε με τη πρόσληψη έκτακτου προσωπικού (συμβασιούχοι), είτε με την εκτέλεση επιπλέον δημόσιων επενδύσεων (επιφανειακά δημόσια έργα κοινωνικής προβολής του έργου της Κυβέρνησης).  Αυτού του είδους οι αποφάσεις δημιουργούν πρόσκαιρη ευφορία στην κοινωνία και ανάπτυξη στα "λογιστικά" αποτελέσματα της κυβέρνησης (Αύξηση ρυθμού ανάπτυξης, μείωση της ανεργίας κ.α.). Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση γνωρίζοντας ότι η πολιτικής της έχει δημιουργήσει κοινωνικό έλλειμμα και προκειμένου να μην αυξήσει τη φορολογία για τη κάλυψη της αύξησης των δημοσίων δαπανών, προβαίνει στην σύναψη δανειακών συμβάσεων ή στην έκδοση ομολόγων μακράς διάρκειας. Αυτή η τεχνική ευημερία συνήθως δίνει και παράταση πολιτικής ζωής στη κυβέρνηση η οποία επαναλαμβάνει την ίδια "συνταγή" πολιτικής με το σκεπτικό "μας ενδιαφέρει το τώρα και όχι το αύριο." Φτάνοντας όμως στο "αύριο" τα πράγματα δυσκολεύουν μέχρι του σημείου να μην μπορεί να καλύψει τα ακάλυπτα, έτσι αρχίζει η αύξηση των φόρων, η μείωση των δημοσίων δαπανών (μισθοί και επενδύσεις), η αύξηση της ανεργία και η πτώση του τζίρου στο εμπόριο και τις υπηρεσίες. Το "σύστημα" που είχε μάθει και είχε προσαρμοστεί στο "ανώμαλο" καθεστώς αντιλαμβανόμενο τη κατάσταση αδρανοποιείτε και ακυρώνει κάθε του ενέργεια μέχρι να ξεκαθαρίσει το πολιτικό και οικονομικό τοπίο. 

Αυτή λοιπόν τη χρονική στιγμή ζούμε σήμερα στην Ελλάδα.  

Τι ήταν αυτό όμως που έκανε το κοινωνικό κόστος να ξεπεράσει το κοινωνικό όφελος, καθώς τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια η πολιτική όλων των κυβερνήσεων είχαν κοινωνικό προσανατολισμό; 

Πρακτικά ήταν για όλες τις κυβερνήσεις η ασυδοσία των πολιτικών με τη συμμετοχή των ημετέρων στη διαχρονική ληστεία και κατασπατάληση του δημόσιου πλούτου.

Ουσιαστικά όμως ήταν η δυσπλασία και μη αρμονική ανάπτυξη του ενός από τους δύο τομείς της Κυβερνητικής ο οποίος με βάση την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική αναπτύχθηκε σε βάρος του άλλου. Αυτοί οι δύο τομείς είναι ο κοινονικο-οικονομικός και ο πολιτικός τομέας. Πρόκειται για τις δύο όψεις του νομίσματος της κυβερνητικής το οποίο για κάθε χώρα έχει μία και μόνο αξία, Αυτή αναφέρεται στην μεν οικονομική μέσα από τη βαθμολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας από τους οίκους αξιολόγησης και το κόστος χρήματος (επιτόκια δανεισμού), στη δε κοινωνία από την πρόθεση ψήφου, το βαθμό κοινωνικής δυσφορίας και το ρυθμό αύξησης της μετανάστευσης, ιδίως των νέων.

Νομίζω τώρα ότι όλοι έχουμε καταλάβει το γιατί ζούμε αυτές τις καταστάσεις και γιατί κινδυνεύει το  Ευρώ και η Ε.Ε. (θυμάστε την απόρριψη από τον λαό του κατασκευάσματος της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών που το είχαν ονομάσει Ευρωπαϊκό Σύνταγμα). 


 Πιστεύω ότι έφτασε ο καιρός να αναλογιστούμε και να αναγνωρίσουμε τη βαρύτητα που θα πρέπει να δώσουμε στις έννοιες και αξίες του κοινωνικού management, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Τρανά παραδείγματα περιπτώσεων αποτυχίας λόγω μη εφαρμογής του Κοινωνικού Management έχουμε στη περίπτωση της εφημερίδας "News of the World" (έκλεισε) και στον τομέα επενδύσεων στη ¨Πυρηνική Ενέργεια" μετά τα ατυχήματα στη Ρωσία & την Ιαπωνία. (Αναστολή ή και ακύρωση επενδύσεων καθώς και κλείσιμο εργοστασίων Πυρηνικής Ενέργειας).

Γιάννης Αλήθειας

email: ikpat58@gmail.com

υ.σ

Με τον όρο συναισθηματική νοημοσύνη νοείται  "η ικανότητα να αναγνωρίζει κανείς τα δικά του συναισθήματα, να τα κατανοεί και να τα ελέγχει. Είναι επίσης η ικανότητα να αναγνωρίζει και να κατανοοεί τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω του και να μπορεί να χειρίζεται αποτελεσματικά τόσο τα δικά του συναισθήματά του όσο και τις διαπροσωπικές του σχέσεις".(Daniel Goleman, Συναισθηματική νοημοσύνη, εκδ. Ελληνικά Γράμματα)

Με τον όρο Συλλογική Συνείδηση νοείται: Το σύνολο των πεποιθήσεων και συναισθημάτων κοινά με το μέσο όρο των μελών μιας κοινωνίας αποτελεί ένα προσδιορισμένο σύστημα με μια δική του ζωή. Μπορεί να χαρακτηριστεί η συλλογική ή κοινή συνείδηση". (Emile Durkheim - Kοινωνική θεωρία)